Zasada projekcji filmu

Wynalazek filmu był możliwy dzięki specyficznym właściwościom zmysłu wzroku. Badania nad percepcją bodźców wizualnych ludzkiego oka wykazały, iż centrum widzenia w mózgu, znajdujące się w płacie potylicznym, odtwarza od 10 do 12 obrazów na sekundę. Podczas widzenia odbiór kolejnego obrazu jest możliwy w momencie zakończenia poprzedniego, co wymaga czasu.

Widzenie nie jest procesem ciągłym. Narząd wzroku umożliwia percypowanie kształtów i barw obserwowanych przedmiotów, jednak patrząc na obracające się szprychy koła rowerowego stwierdzimy, iż początkowo ostry przedmiot ulega zniekształceniu i rozmyciu. Oko wykazuje specyficzne właściwości, polegające na utrzymaniu przez pewien czas wrażenia obrazu na siatkówce, już po ustaniu bodźca.

Teoria „pamięci wzrokowej” i zjawiska uzupełniania brakujących faz ruchu tłumaczy powodzenie projekcji filmowej. W celu otrzymania ostrego obrazu na ekranie, aparat projekcyjny przesuwa kopię filmową ruchem skokowym. Podczas przesuwania taśmy na miejsce wcześniej wyświetlanej klatki wskakuje kolejna. W czasie, kiedy następuje przeskok, światło jest zasłaniane przez migawkę. Częstotliwość wyświetlania (tzw. prędkość) powinna być taka sama jak częstotliwość filmowania. Już przy 11 przeskokach obrazu w ciągu jednej sekundy, zmiana klatek jest niezauważalna dla ludzkiego oka.

Częstotliwość wyświetlania filmów niemych była różna, jej minimalna wielkość wynosiła niekiedy 15 klatek/s. Prędkość filmu została znormalizowana z chwilą wprowadzenia dźwięku – 24 klatki na sekundę. W takim przypadku kopia filmu w ciągu sekundy wykonuje 24 skoków, w których światło projektora jest zasłaniane. W momencie przesuwu kopii obraz nie jest rzutowany. Przerw tych widzowie nie są w stanie zarejestrować, właśnie wskutek działania „pamięci wzrokowej”.