Generacje filmu

Podczas planowania prac konserwatorsko-restauratorskich jednym z największych wyzwań jest znalezienie materiału filmowego o jak najlepszych parametrach obrazu i dźwięku. Chociaż idealnym, w tym przypadku, wydaje się być negatyw z kamery, przechowujący największą ilość informacji, to najczęściej jest on niedostępny.

Preprodukcja, produkcja i postprodukcja filmowa, z upływem lat, uległa diametralnemu przeobrażeniu. W okresie kina przedwojennego, do połowy lat 20., materiały przeznaczone do projekcji uzyskiwano bezpośrednio z negatywu „z kamery”. Praktyka ta musiała zostać zaprzestana, gdyż oryginalny negatyw ulegał szybkiemu zniszczeniu na skutek nadmiernej eksploatacji.

Aby temu zapobiec, na początku lat 20., zaczęto naświetlać dodatkowe materiały pomocnicze. Z oryginalnego negatywu powstawała kopia duppozytywowa, zwana lawendą. Wygląd jej był podobny do kopii kinowej, lecz charakteryzowała się mniejszym kontrastem i często nie posiadała ścieżki dźwiękowej lub posiadała tylko jej orientacyjny zapis. Z kopii duppozytywowej powstawał dupnegatyw służący do wykonania kopii eksploatacyjnych – kinowych. Dzięki materiałom pośrednim stało się możliwe naświetlenie wiele kopii filmu bez ryzyka uszkodzenia oryginalnego negatywu.

Negatyw „z kamery” jest najcenniejszym materiałem filmowym. Charakteryzuje się najwyższą jakością obrazu i dźwięku. Widoczne jest to zwłaszcza na przykładzie stopnia ziarnistości obrazu. Kopia filmu mimo własnego ziarna zawiera również ziarno przekopiowane, pochodzące z negatywu. Im większe ziarno tym mniejsza ostrość obrazu. Zatem za każdym razem gdy film był kopiowany na drodze fotochemicznej (analogowej) jego jakość ulegała obniżeniu.

I GENERACJA – NEGATYW
II GENERACJA – DUPPOZYTYW, pozytywowa pośrednia – lawenda,
III GENERACJA – DUPNEGATYW, negatywowa pośrednia – dupnegatyw,
IV GENERACJA – KOPIA pozytywowa – kinowa

Bezpośrednim materiałem wyjściowym do produkcji kopii eksploatacyjnych był dupnegatyw obrazu i dźwięku. Podczas oglądania dupnegatywu ustalano manualnie zmianę świateł poszczególnych scen. W miejscu w którym miała nastąpić modyfikacja wycinano przy krawędzi taśmy wgłębienie, które później, podczas kopiowania, było bodźcem do zmiany oświetlenia w kopiarce. Do niektórych typów kopiarek należało przygotować specjalne matryce, najczęściej były to papierowe taśmy sterujące zmianami oświetlania.