Instytucje kultury a wyzwania epoki cyfrowej

Dodano: 14.02.2012
Z końcem stycznia 2012 Komisja Europejska opublikowała dokument pt. “Agenda Cyfrowa Europejskiego Dziedzictwa Filmowego” (“Digital Agenda for the European Film Heritage: Challenges of the Digital Era for Film Heritage Institutions”). Badania przeprowadzone przez Komisję Europejską w ścisłej współpracy z instytucjami filmowymi (głównie archiwami) – w tym z Filmoteką Narodową – miały na celu ocenę sytuacji, zaobserwowanie aktualnych trendów i zdefiniowanie wyzwań, jakie stoją przed instytucjami, których przedmiotem działania jest ochrona narodowego dziedzictwa kulturalnego w dziedzinie kinematografii. Dokument, odnosząc się do realizowanych przez instytucje zadań (takich jak: gromadzenie materiałów filmowych, ich archiwizowanie, długoterminowe przechowywanie, restauracja cyfrowa, digitalizacja oraz udostępnianie przy użyciu najnowszych technologii) przedstawia listę działań niezbędnych dla zapewnienia „szerszego dostępu do kinematografii z przeszłości w kinie z przyszłości”. Z badań płynie wniosek, że choć archiwa filmowe oraz przemysł kinematograficzny jako taki, są świadome konieczności dostosowania się do nowego środowiska cyfrowego, nie dysponują dostatecznie rozwiniętą technologią i zasobami ludzkimi.

Eksperci ostrzegają w raporcie przed skutkami przedawniania się analogowych taśm 35 mm na skutek ich eksploatacji. Przewiduje się, że większość materiałów wyprodukowanych 120 lat temu, czyli w okresie poprzedzającym obecną „rewolucję cyfrową”, nie przetrwa z powodu braku szerokiego do nich dostępu. A te zrealizowane w wersji cyfrowej przestaną istnieć w ciągu 5 – 10 lat od ich produkcji. W celu uniknięcia niebezpieczeństwa całkowitej utraty filmów zrealizowanych zarówno na starych – analogowych, jak i najnowocześniejszych – cyfrowych nośnikach, autorzy raportu przewidują wspólne (międzynarodowe) działania – wprowadzenie nowych norm, rozpowszechnianie najlepszych praktyk czy opracowanie adekwatnych programów szkolenia zawodowego:

  • opracowanie i wdrożenie planu wysokiej jakości cyfryzacji analogowych zbiorów filmowych przechowywanych w archiwach
  • należne wspieranie konserwacji analogowych zbiorów filmowych przechowywanych w archiwach
  • ustalenie i egzekwowanie ram prawnych normujących właściwe przechowywanie europejskich materiałów filmowych w celu zapewnienia im długotrwałej ochrony
  • wdrożenia polityki zachęcającej do dobrowolnego przekazywania materiałów filmowych nie podlegających prawu depozytu
  • właściwe wspieranie instytucji filmowych (archiwów) w zdobywaniu najnowocześniejszej technologii cyfrowej

Analiza korzyści płynących z proponowanych rozwiązań dowodzi, że, wziąwszy pod uwagę kulturalną i ekonomiczną wartość europejskiego kina, działania te będą miały trwały skutek. A oto dowody:

  • długoterminowe przechowywanie rocznej produkcji kina europejskiego (biorąc pod uwagę średnio 1200 filmów fabularnych oraz 1400 filmów krótkometrażowych) będzie kosztowało w roku 2015 zaledwie 5 mln euro
  • koszty digitalizacji całych zbiorów europejskich archiwów filmowych (1 milion godzin) szacuje się na 1 mld euro, czyli zaledwie 36% środków, które obecnie państwa członkowskie przekazują na cele wspierania rocznej produkcji filmowej
  • 140 mln euro to roczny koszt długotrwałej ochrony europejskiego dziedzictwa filmowego po cyfryzacji

W raporcie wykorzystano kadry z filmu ”Pan Tadeusz” (okładka), objętego programem: „Konserwacja i digitalizacja przedwojennych filmów fabularnych w Filmotece Narodowej w Warszawie”.

Treść raportu:

 

Tagi: , ,

Ten wpis został opublikowany 14.02.2012 o 16:24 i jest zaszufladkowany do kategorii Aktualności, Świat, Technologia cyfrowa, Teoria.

produkcja 4K Agencja Internetowa  |  silnik WordPress  |  dla Nitrofilm