Nadprogram – czyli co grają w kinie

Jeden z czytelników naszego bloga nadesłał ciekawy artykuł o tym co przedwojenna publiczność kinowa miała okazję oglądać podczas przeciętnego seansu filmowego. Na najbliższe kilka wpisów oddaję głos naszemu czytelnikowi, panu Rafałowi Skibickiemu.

Na przekór upływającemu czasowi i współczesnym filmowcom (dla których polskie kino zaczęło się po 1945) na półkach księgarskich pojawiają się nowe opracowania na temat polskich przedwojennych filmów i aktorów. Może ktoś kiedyś pokusi się o monografię kin np. warszawskich (o które należało wypytać Wiesława Michnikowskiego). Tymczasem ja chciałbym zainteresować Państwa pytaniem: jak wyglądał – jakże ulotny – przedwojenny seans kinowy? Czym różnił się od nam współczesnego, przeładowanego reklamami? Tudzież od wczorajszego – dzisiejsi „piękni trzydziestoletni” (zaledwie) powinni jeszcze pamiętać seanse w kinach PRLu, z obowiązkową Polską Kroniką Filmową oraz… brakiem reklam!

Jeśli publicyści koncentrowali się na „tragicznym stanie polskiej filmji” , skąd mamy czerpać wiedzę o seansach, nie dysponując akurat dziarską prababcią-kinomanką?

Młody Czytelniku/Czytelniczko! Zanim zaczęliście zamieszczać kąśliwe komentarze w Internecie, dawno istniało coś takiego jak… listy do redakcji czasopism. A w nich:

Wanda Kalinowska, Kino 1934 nr 19

Poznański czytelnik Kina żalił się w 1935 na niedobór kreskówek:

[...] Bo przeciętny nadprogram takiego kinoteatru składa się z tygodnika, „forszpanu” filmu na­stępnego, czasem (dość rzadko) – reportażu. Nadto 10-15 minut reklam na ekranie, któ­re idą miesiącami (publiczność jest cierpli­wa)…

Zaskoczeni? Narzekania na reklamy nie wynaleziono w Polsce 20 lat temu!