Gęstościowy zapis dźwięku

Ostatnio wprowadziliśmy Was w technologię zapisu dźwięku na taśmie filmowej. Dziś rozwiniemy ten temat i pokażemy różne techniki zapisu.

Pierwszym sposobem zapisu dźwięku na taśmie był tzw. zapis gęstościowy: pasek o zmiennej gęstości. W latach dwudziestych był używany w trzech najważniejszych systemach zapisu na taśmie: Tri-Ergon, Phonofilm i Movieton.

W jaki sposób nagrywano dźwięk? Mikrofon był połączony z żarówką. Płynące z mikrofonu impulsy elektryczne o zmiennej częstotliwości (odpowiadającej częstotliwości fal głosowych) powodowały, że żarówka szybko migotała. Przez wąską szczelinę rzucała światło na przesuwającą się taśmę filmową i naświetlała ślad. Kiedy żarówka świeciła jaśniej, taśma była naświetlana mocniej i powstawał ciemniejszy zapis, a kiedy żarówka świeciła ciemniej, była naświetlana w mniejszym stopniu i w efekcie pozostawał w tym miejscu jaśniejszy zapis.

Tak w zapisie gęstościowym wyglądają intensywne dźwięki, np. muzyka...

... a tak cisza.

Metoda miała dużą wadę: bezwładność żarówki. Kiedy do żarówki dochodziły impulsy elektryczne, potrzeba było chwili zanim żarówka rozgrzała się do odpowiedniej jasności. Wyciemnienie także następowało z pewnym opóźnieniem. Były to ułamki sekundy, jednak trwało to wystarczająco długo, by zafałszować zapis dźwięku i dość znacznie obniżyć jego walory. Dużo doskonalszy okazał się zapis powierzchniowy, o którym napiszemy w kolejnym artykule.