Udoskonalenie zapisu powierzchniowego

Tydzień temu dowiedzieliście się na czym polega powierzchniowy zapis dźwięku i czym się różni od zapisu gęstościowego. Dziś przedstawimy Wam jego dalszy rozwój.

Początkowo zapis powierzchniowy wyglądał tak:

Taki sposób zapisu dźwięku w Polsce stosowany był na samym początku lat 30-tych. Bardzo szybko wprowadzono udoskonalenie tej metody: zamiast drgającego lusterka, które odbijało i rzucało na taśmę filmową raz więcej, raz mniej światła zastosowano przesłonę. W zależności od natężenia prądu płynącego z mikrofonu jej szczelina rozszerzała się ona i zwężała. Efekt był podobny: na taśmę trafiało raz więcej, raz mniej światła, jednak kształt naswietlonego na taśmie śladu był nieco inny:

W połowie lat trzydziestych zaczęto stosować zapis dwuścieżkowy, który w przyszłości umożliwił rejestrowanie dźwięku stereo:

Pojawienie się omawianych tu ulepszeń nie wykluczało stosowania dawniejszych metod. Podobnie jak dziś, tak i wtedy niektóre wytwórnie filmowe mimo wprowadzania nowinek technicznych dysponowały sprawnym sprzętem starszego typu. Bardzo często zdarza się, że w jednym filmie niektóre sceny są udźwiękowione przy użyciu zapisu powierzchniowego, a pozostałe – gęstościowego.

Obecnie zapis powierzchniowy nadal jest wykorzystywany przy produkcji kopii filmowych na taśmie 35 mm. Dawniej w czytnikach dźwięku wykorzystywano zwykłe światło i fotokomórkę. Obecnie czytniki najczęściej wykorzystują promienie laserowe, dlatego też na współczesnych taśmach zapis dźwięku nie jest już czarno-biały, lecz niebieski lub zielony:

Najnowsze filmy produkowane i rozpowszechniane na taśmach 35 mm wyglądają jeszcze inaczej. Niektóre wytwórnie rezygnują z analogowego zapisu dźwięku na taśmie na rzecz jeszcze nowszych technologii, ale… o tym dowiecie się z następnego artykułu